نقش کاربردی داربست‌های طبیعی و صناعی در مهندسی بافت سیستم عصبی مرکزی

مقدمه: با توجه به عدم جایگزینی سلول‌های از دست رفته و عوامل عصبی در ناحیۀ تحت تأثیر واقع شده، اصلاح و ترمیم در سیستم عصبی پیچیده است و مورد توجه پژوهشگران در سال‌های اخیر قرار گرفته است. مطالعات گسترده در این زمینه از قبیل روش‌های سلول درمانی و مهندسی بافت، روش‌های جدید برای بازسازی عصب فراهم کرده است. استفاده از سلول‌های بنیادی عصبی و داربست‌ها با الیافی به اندازۀ زیر میکرون و نانو ساختاری شبیه به ماتریکس خارج سلولی طبیعی، انتخاب مناسبی برای مهندسی بافت عصبی هستند. برای این منظور کشت‌های دوبعدی و سه‌بعدی استفاده گردید. کشت دوبعدی سلول در صدها آزمایشگاه طی دو دهۀ گذشته انجام شده است. این روش کشت ابتدایی است و آناتومی یا فیزیولوژی از یک بافت برای مطالعۀ مفید ایجاد نمی‌کند. بنابراین یک روش جدید برای تطابق عملکرد سلول و ساختار بافت مورد نیاز است. اگرچه طراحی سیستم‌های کشت سه‌بعدی سلول مناسب‌تر است، هنوز چندین مشکل وجود دارد که باید برطرف شود. زمانی که کشت سه‌بعدی ذکر شد، محققان نیاز به در نظر گرفتن طراحی ماتریکس برای حفاظت و تکثیر سلول‌ها داشتند. به طور کلی داربست‌ها در سه گروه از جمله: طبیعی، مصنوعی و ترکیبی (مصنوعی و طبیعی) طبقه‌بندی شده است. داربست‌ها با هر خواص شیمیایی یا فیزیکی ترکیب شده برای مهندسی بافت سیستم عصبی مرکزی مناسب هستند چنانچه آن‌ها غیر سمی، با اندازۀ فیبر 600-200 نانومتر با تخریب تدریجی داربست بعد از کاشت در بدن و با قابلیت رشد و تکثیر سلول هستند. نتیجه‌گیری: تحقیقات اخیر نشان داد که کشت سه‌بعدی کارآمدتر و مناسب برای فیزیولوژی انسان و حیوان نسبت به کشت سلولی دوبعدی است. داربست‌های هیبریدی بهترین انتخاب برای اندازۀ قطر فیبر و ظرفیت بالای تکثیر سلولی می‌باشند. هدف از این بررسی فراهم کردن یک دید کلی از طراحی داربست توسط پلیمرهای طبیعی و مصنوعی و تأثیر آن‌ها بر بازسازی سیستم عصبی مرکزی است.